Η διαχείριση της απογοήτευσης (12/04/2024)
Είναι ίσως από τα χειρότερα συναισθήματα. Εμπεριέχει ή/και προκαλεί στενοχώρια, θλίψη, θυμό, ματαίωση. Ακόμα και στα αρχικά της στάδια μάς διακατέχει και μάς δυσκολεύει στο να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας. Όταν έχουμε χάσει άδικα την προαγωγή που χρόνια περιμέναμε επειδή ο συνάδελφος χρησιμοποίησε τις γνωριμίες του για να την κερδίσει, πόσο χαρούμενοι μπορούμε να είμαστε την υπόλοιπη μέρα με τα παιδιά μας; Και αν μας είναι δύσκολο να αντέξουμε την δική μας απογοήτευση, το να βλέπουμε τα παιδιά μας να την νιώθουν, είναι αβάσταχτο.
Από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά νιώθουν και αρνητικά συναισθήματα. Από τη στενοχώρια που αισθάνονται όταν φεύγει ο γονέας και δεν μπορούν να ακολουθήσουν από βρέφη ακόμα, μέχρι τη στιγμή που δεν θα έχουν πρόσκληση για το πάρτι που όλοι οι φίλοι τους θα πάνε ή την άρνησή μας για το δεύτερο παγωτό της ημέρας. Τα παιδιά τα νιώθουν όλα δυνατά. Μπορεί στο δικό μας μυαλό ο αποχωρισμός να είναι πολύ χειρότερος από την στέρηση σοκολάτας, αλλά για εκείνα όχι απαραίτητα. Και κάπως έτσι πρέπει να το σκεφτόμαστε, για να μπορούμε να είμαστε σταθεροί στον τρόπο που χειριζόμαστε την κάθε κατάσταση. Δεν μπορούμε να μην πάμε στη δουλειά μας επειδή δυσκολεύεται το μικρό μας, αλλά επειδή μπορούμε να πούμε όχι στο σινεμά με τον σύντροφό μας, δεν πηγαίνουμε για να μην στενοχωρηθεί. Το ζήτημα δεν είναι να μην στενοχωρηθεί, το ζήτημα είναι η διαχείριση της στενοχώριας. Αν βοηθήσουμε σε αυτό, θα είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσει και την πικρία για την πρόσκληση που δεν ήρθε. Γιατί θα έχει μάθει να αναγνωρίζει, να ονοματίζει και να μοιράζεται τα συναισθήματα.
«Σε καταλαβαίνω». Μαγικό. Ακόμα και να μην είναι έτοιμο το παιδί μας να νιώσει ακριβώς τί σημαίνει, μόνο ο τόνος της φωνής μας φτάνει. Μόλις περάσει το πρώτο κύμα θλίψης, θα αισθανθεί ασφαλές να μοιραστεί τις σκέψεις, να κλάψει και να δεχτεί ότι είναι πολύ εντάξει να νιώθει κι έτσι. Ότι δεν είναι αποδεκτά μόνο τα θετικά συναισθήματα και ότι μπορούμε να μιλάμε για όλα, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να κατακριθεί ή να αισθανθεί άσχημα εκείνος που τα ακούει. Ενισχύουμε συνεπώς την ασφάλεια τού να μπορούν να μας «ανοιχτούν», χωρίς αλλά, μήπως, γιατί και ίσως. Χωρίς «εντάξει μωρέ, θα περάσει κι αυτό…». Θα περάσει, αλλά δεν μειώνεται η απογοήτευση αναφέροντάς το, ίσα ίσα που στην ήδη φορτισμένη στιγμή του παιδιού μας προστίθεται και η αίσθηση ότι το περνάει όλο αυτό μόνο του.
Είμαστε εκεί λοιπόν για την αναγνώριση, την αποδοχή, το μοίρασμα, την κατανόηση. Τον καλύτερο τρόπο για να χτίσουμε την μεταξύ μας σχέση, αλλά και να θωρακίσουμε τα παιδιά μας για το μέλλον. Ο καλύτερος τρόπος για να μπορούν να μας πουν τα πάντα…πάντα. Και αυτό έχει μια ιδιαίτερη σημασία στα χρόνια που έρχονται, που όσο μεγαλώνουν το να τα καταλάβουμε γίνεται πιο δύσκολο. Δείχνοντας από μικρή ηλικία ότι είμαστε έτοιμοι να αφουγκραστούμε εις βάθος ό,τι συμβαίνει ή τα απασχολεί, δεν θα αναγκαστούμε να λύνουμε εξισώσεις συμπεριφορών. Και θα μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά με λέξεις ή με αγκαλιές ότι «έχεις δίκιο που απογοητεύτηκες, έλα να το συζητήσουμε».