Οι συμβουλές και η εφαρμογή τους (17/05/2024)
Μεγαλώνουμε με συμβουλές. Από τη στιγμή που θα κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, το «πρόσεχε» και το «άμα κάνεις αυτό, μπορεί να συμβεί εκείνο» είναι στην καθημερινότητα μας και, με διάφορες παραλλαγές, μάς ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή. Στις βόλτες στο πάρκο, στον παιδικό σταθμό, στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις πρώτες εξόδους με τους φίλους μας, στην επιλογή του/της συντρόφου, όταν πλέον κάνουμε παιδιά, ακόμα και όταν αρχίζουμε και μετράμε δεκαετίες ζωής κι έχουμε ήδη μια μακρά πορεία πίσω μας στην οποία δίνουμε κι εμείς συμβουλές, ενώ τις δεχόμαστε κιόλας.
Στην πατρίδα μας, ίσως περισσότερο από αλλού, οι γονείς συνηθίζουν να δείχνουν την αγάπη και τη φροντίδα τους με ένα «πρόσεχε», ένα «ντύσου», ένα «φάε κάτι επιτέλους, πετσί και κόκκαλο έχεις μείνει!». Κι όσο και να μας ενοχλεί στην εφηβεία μας, τόσο μας αγκαλιάζει στην ενηλικίωσή μας, τόσο πλέον το κατανοούμε και συχνά το εφαρμόζουμε. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, μπορεί να μας γίνει βάρος και εμπόδιο να αυτενεργήσουμε και να κάνουμε όσα πραγματικά μάς αρέσουν και μάς ταιριάζουν. Μία μητέρα που ξεχνάει πως είμαστε ενήλικες με δική μας ζωή και εισβάλλει στην καθημερινότητα της οικογένειάς μας με διάφορες αφορμές, μία φίλη που επιμένει πως η σωστή θηλή μπιμπερό είναι μόνο αυτή που χρησιμοποιεί εκείνη, ένας θείος που μας επιπλήττει όταν το δίχρονο παιδί μας τρέχει μέσα στο σπίτι αντί να κάτσει στον καναπέ ακούνητο, δεν είναι οι συμβουλές ανθρώπων που θα μας βοηθήσουν. Είναι ένα επιπλέον άγχος στα ήδη πολλά που έχουμε και μια αγωνία ότι πρέπει να αποδείξουμε κάτι ακόμα για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι τί ακριβώς είναι.
Συμβουλή και επιβεβλημένη προτροπή είναι διαφορετικά πράγματα και είναι σημαντικό να διαχωρίζονται πραγματικά και στο μυαλό μας για να μπορούμε να πράττουμε ανάλογα με τα δικά μας παιδιά και να μην γινόμαστε ασφυκτικοί. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι το παράδειγμα μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις λέξεις, η εικόνα πιο σημαντική από την συνεχή επανάληψη οδηγίας και ότι για να σηκωθούμε πρέπει να πέσουμε. Είναι πολύ καλύτερη μια πτώση στο πάρκο κι ας ματώσουν τα γόνατα και σκονιστούν τα ρούχα κι ας χυθούν λίγα δάκρυα επειδή τσούζει η πληγή, από το να αναρωτιέται πάντα η 5χρονη Έλλη «τί θα γίνει αν» και να προσπαθήσει ίσως κάτι πιο επικίνδυνο. Οι συμβουλές που δεχόμαστε και δίνουμε έχουν αξία όταν δεν είναι το μεγαλύτερο ποσοστό της επικοινωνίας μας με τους άλλους, αλλά ένα πολύ μικρό μέρος αυτού. Και για μας του μεγαλύτερους, έχουν μεγαλύτερη ακόμα αξία όταν ληφθούν επειδή ζητήθηκαν.