Οικογένεια "ώρα μηδέν" (16/05/2016)
«Οικογένεια, ώρα μηδέν». Έτσι λεγόταν ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν χρόνια, και δυστυχώς είναι τόσο επίκαιρο και σήμερα! Οι στατιστικές λένε πώς πλέον τα διαζύγια είναι περισσότερα από τους γάμους, ενώ στην Γαλλία έχει αρχίσει να παρατηρείται το φαινόμενο στις δίκες να μαλώνουν οι πρώην σύντροφοι για το ποιος δεν θα κρατήσει τα παιδιά. Καλά πάμε!
Έχουμε μπει σε μια νέα εποχή, των νεόγερων, όπου οι μεσήλικες ντυνόμαστε και συμπεριφερόμαστε σαν εικοσάχρονα, προσπαθώντας να ξεγελάσουμε το χρόνο. Τα ποσοστά είναι σχεδόν ισοκατανεμημένα. Το ένα τρίτο των ενηλίκων 35-45 ετών, δεν έχει ακόμα παντρευτεί , ενώ το άλλο τρίτο έχει ήδη πάρει διαζύγιο και «πάει γι’ άλλα».
Αλλά ακόμα και όσοι βρίσκονται εντός γάμου, φαίνεται να έχουν χάσει λίγο τη μπάλα. Δεν πάει καιρός που μιλούσα με μια παιδαγωγό, η οποία μου ζητούσε συμβουλές για το πώς να συμπεριφερθεί σε ένα αγόρι 10 ετών, στο οποίο είχε προσληφθεί για να κάνει δημιουργική απασχόληση και που την δυσκόλευε πολύ. Μου εξηγούσε πώς της μιλούσε πολύ απότομα, την απειλούσε πώς «θα την διώξει και αυτή, όπως τις προηγούμενες», συνεχώς της έλεγε πώς οι γονείς του έχουν πολλά λεφτά, και φυσικά δεν ήθελε να απασχοληθεί καθόλου μαζί της, παρά μόνο να βλέπει τηλεόραση. Η κοπέλα ήταν πολύ υπομονετική και εφευρετική και κατάφερε τουλάχιστον να τον προετοιμάζει για τα μαθήματα του σχολείου και να κάνουν κατασκευές σχετικές με τους ήρωες που του άρεσαν, όμως κάθε φορά όταν ερχόταν η ώρα να πάει στο σπίτι του, της σφιγγόταν το στομάχι.
Η οικογένεια του μικρού αποτελούνταν από τη μαμά και τον μπαμπά ηλικίας περίπου 40 ετών, οι οποίοι κατείχαν διευθυντικές θέσεις σε μεγάλες εταιρίες, και ήταν μοναχοπαίδι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η παιδαγωγός έπρεπε να μείνει περισσότερες ώρες από το συμφωνημένο ωράριο, επειδή οι γονείς ήταν ακόμα στο γραφείο, ενώ η μαμά απαραιτήτως καθημερινά, πήγαινε πρώτα στο γυμναστήριο πριν επιστρέψει σπίτι. Εννοείται ότι το παιδί τους οι γονείς το έβλεπαν καθημερινά έως μισή ώρα το πολύ.
Όταν η κοπέλα εξήγησε στην μαμά την προβληματική συμπεριφορά του μικρού, εκείνη δεν την πίστεψε. Σε αυτήν το παιδί φερόταν πάντα τρυφερά, όπως είναι φυσικό, ειδικά αφού η έλλειψή της του είχε δημιουργήσει μεγαλύτερη ανάγκη επικοινωνίας. Και είναι πιθανό ότι ο μικρός αντιδρούσε τόσο άσχημα στην babysitter, ακριβώς επειδή πίστευε πώς η παρουσία της έφταιγε για την απουσία της μαμάς του.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά φοβάμαι πώς σε λίγα χρόνια, όταν αυτό το παιδί θα έχει πια παραιτηθεί από την προσπάθεια να κερδίσει τους γονείς του, θα έχει μείνει με την καρδιά του λειψή από αγκαλιές και αγάπη. Και με τι προϋποθέσεις, με τι αναμνήσεις και βιώματα θα ξεκινήσει, τη δική του οικογένεια; Αν την ξεκινήσει…
Και οι γονείς, τι θα έχουν κερδίσει; Τον κόσμο όλον μπορεί, αλλά θα έχουν ζημιωθεί στην δική τους ψυχή και στην ψυχή του παιδιού τους.
Η δημιουργία οικογένειας είναι μεγάλο δώρο αλλά και ευθύνη μαζί (κλισέ, αλλά αληθινό). Οι ισορροπίες διαρκώς επαναπροσδιορίζονται. Άλλες οι ανάγκες, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των γονιών όταν τα παιδιά είναι μικρά και άλλες όταν μεγαλώνουν. Όταν είναι μικρά σε χρειάζονται περισσότερο κοντά τους. Μεγαλώνοντας, αφού έχουν ήδη πάρει γερές βάσεις, από μόνα τους απομακρύνονται και σου δίνουν χώρο να κάνεις όλα όσα στερήθηκες για χάρη τους τα προηγούμενα χρόνια.
Και αν για άλλη μια φορά η μαμά είναι αυτή που θα χρειαστεί να κάνει τις περισσότερες υπομονές για χάρη της ισορροπίας της οικογένειάς της, αυτή είναι που θα πάρει, στο τέλος της ημέρας και τις περισσότερες αγκαλιές, σαν αντίδωρο της πολλής της αγάπης.
Τυχαίο είναι άλλωστε που γιορτάζει μια εβδομάδα πριν την γιορτή της Οικογένειας; Αφού αυτή είναι η ψυχή της οικογένειας!