Πόση ατομική ευθύνη αντέχουν τα παιδιά; (13/01/2021)
Είναι απίστευτο το πως αλλάζουν τα σχέδια μας και πως αυτά που θεωρούσαμε εύκολα και δεδομένα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Και ξαφνικά γίνονται τα εύκολα δύσκολα και τα δύσκολα εύκολα και τα δεδομένα…μη δεδομένα.
Ως γονείς θέλουμε να κάνουμε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά μας, με τις σωστές μεθόδους που καλύπτουν τόσο τα ίδια όσο κι εμάς σε σωματικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Ενημερωνόμαστε από άρθρα και σελίδες στο διαδίκτυο και συμβουλευόμαστε επαγγελματίες αλλά και φίλους που έχουν γίνει γονείς πριν από εμάς για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στον πιο δύσκολο και υπεύθυνο ρόλο της ζωής μας. Το «βάρος» της ευθύνης μας ακολουθεί πάντα. Μάλιστα ένα από τα βήματα που ακολουθούμε στο μεγάλωμα των παιδιών μας είναι το πως να αναπτύξουμε και τη δική τους ευθύνη. Από την στιγμή όμως που μας επισκέφθηκε η παγκόσμια υγειονομική κρίση, ξαφνικά η ατομική ευθύνη ξεπροβάλλει σε κάθε συζήτηση και δελτίο ειδήσεων. Κι εμείς μένουμε άφωνοι μπροστά στο μέγεθος της προσαρμοστικότητας που είχαν να επιδείξουν τα παιδιά - όλα τα παιδιά. Έμαθαν να παίζουν λιγότερο με τους φίλους τους, έμαθαν να βλέπουν λιγότερο τους παππούδες τους, έμαθαν να βγαίνουν λιγότερο από το σπίτι, έμαθαν να παρακολουθούν τη δασκάλα τους από μία οθόνη, έμαθαν να λένε αστεία και νέα από βιντεοκλήσεις. Ταυτόχρονα έμαθαν να φορούν τη μάσκα τους ακόμα και στα σχολικά διαλείμματα (όταν λειτουργούν τα σχολεία), να πλένουν και να απολυμαίνουν τα χέρια τους πολλές φορές τη μέρα, να χρησιμοποιούν καινούριες λέξεις όπως COVID-19, καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας, μέτρα κατά της κρίσης και πόσα άλλα με ευκολία και πειθαρχία. Έμαθαν να σηκώνουν την ευθύνη, που σε καμία περίπτωση δεν τους αναλογεί, σχεδόν αγόγγυστα. Έμαθαν με τον πιο δύσκολο τρόπο τι σημαίνει και ατομική ευθύνη. Και αυτό το μάθημα δεν αξίζει σε κανέναν.
Κατά συνέπεια, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, είναι σημαντικό να αφαιρούμε από τις μικρές τους πλάτες αυτά που άλλοτε θα ήταν ο λόγος να εκπαιδευτούν στο να είναι υπεύθυνα. Δεν πειράζει αν φωνάζουν λίγο πιο δυνατά όταν βγαίνουν τον περίπατο της ημέρας. Δεν πειράζει αν η μουσική που θα διαλέξουν δεν είναι και πολύ «ευγενική» με τα αυτιά της γειτόνισσας. Δεν πειράζει αν λέρωσαν τα ρούχα τους με λάσπες παίζοντας στον κήπο ή αν δεν έβαλαν τα παπούτσια τους στην παπουτσοθήκη με το που μπήκαν στο σπίτι ή αν βαριούνται να στρώσουν το κρεβάτι τους με το που θα ξυπνήσουν ή αν έπαιξαν ένα βιντεοπαιχνίδι παραπάνω ή αν χασμουριόντουσαν την ώρα που έκαναν τηλεκπαίδευση. Μπορούμε κάτι να παραβλέψουμε, μπορούμε να χαμηλώσουμε λίγο τον πήχη τον δικό μας και τον δικό τους. Δεν είναι ώρα για επιπλέον ευθύνες, είναι ώρα για να ξελαφρώσουν οι καρδιές μας. Είναι ώρα για μικρές επαναστάσεις. Για δυνατές φωνές που εκτονώνουν, λάσπες που χρωματίζουν τις μονότονες μέρες τους, αθλητικά παπούτσια σε λάθος θέση με λυμένα κορδόνια, αστειάκια με τους συμμαθητές την ώρα του μαθήματος, δέκα λεπτά παραπάνω βιντεοπαιχνίδια. Είναι ώρα για αποφόρτιση, ελπίδα και ευχή να επιστρέψουν γρήγορα οι μέρες που η ατομική ευθύνη θα χρειάζεται εκπαίδευση από εμάς και δεν θα επιβάλλεται.
Με την ευχή να ξεπροβάλλει γρήγορα το ουράνιο τόξο στις ζωές μας!