Αποχαιρετώντας την αγαπημένη μας babysitter (17/01/2025)
Είναι αδύνατον η Babysitter μας να μην γίνει μέρος της καθημερινότητας και της οικογένειάς μας. Ακολουθεί πιστά το πρόγραμμά μας, ξέρει λεπτομέρειες για το πρόγραμμα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων των παιδιών μας που, πολλές φορές, ξεχνάμε ακόμα κι εμείς, γνωρίζει πώς να χειριστεί τα ξεσπάσματα του δίχρονου γιου μας, συζητάει με πραγματικό ενδιαφέρον με την 9χρονη κόρη μας όλες τις δυσκολίες της προεφηβείας της και μπορεί να κοιμίσει το νεογέννητο χωρίς την βοήθειά μας. Μας έχει δει με τα κοστούμια της δουλειάς και με τις πιτζάμες, ξενυχτισμένους και απεριποίητους αλλά και στολισμένους για μια σημαντική έξοδο, να παρακολουθούμε αγαπημένοι μια ταινία στον καναπέ αλλά και να τσακωνόμαστε φωνάζοντας, να ζούμε όπως όλοι, αλλά και τόσο όπως εμείς. Γιατί είναι μια από εμάς.
Η αλήθεια είναι πως, μέχρι τώρα, στην ιδέα του αποχωρισμού και μόνο δυσκολευόμασταν σημαντικά. Για την ακρίβεια, δεν μπορούσαμε καν να το φανταστούμε. Και να, που η στιγμή ήρθε. Είτε γιατί η δουλειά μας απαιτεί την παρουσία μας σε άλλη πόλη και πρέπει να μετακομίσουμε, είτε γιατί ή ίδια δέχτηκε κάποιον διορισμό, είτε γιατί οι ανάγκες άλλαξαν και δεν μπορούμε να της παράσχουμε το πλήρες ωράριο που χρειάζεται. Όποια περίπτωση και να ισχύει, ο αποχαιρετισμός είναι εδώ. Και είναι δύσκολος.
Συνήθως σκεφτόμαστε πόσο επίπονο θα είναι για τα παιδιά και πώς θα το χειριστούμε. Αλλά τα παιδιά (ειδικά μέχρι την ηλικία των 3 ετών), μάς εκπλήσσουν με την προσαρμοστικότητα και την αποδοχή τους στα νέα δεδομένα. Όπως κάθε τί που πρέπει να μοιραστούμε μαζί τους, έτσι κι εδώ, η αλήθεια και η αμεσότητα είναι ο καλύτερος δρόμος. Βρίσκουμε την στιγμή που είναι όλοι στο σπίτι και διαθέσιμοι και, μαζί με την babysitter μας, ανακοινώνουμε τη νέα συνθήκη λέγοντας πώς αισθανόμαστε οι ίδιοι για αυτό και έτοιμοι για τα απορίες και την αντίδρασή τους, χωρίς να τους υποδείξουμε πώς νιώθουν τα ίδια. Το «ξέρω πώς αισθάνεσαι» δεν έχει θέση εδώ, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε πώς ακριβώς αισθάνονται. Είναι πολύ πιθανό, αρχικά, να μην πουν τίποτα. Να χρειάζονται τον χρόνο να επεξεργαστούν την πληροφορία, να την αντιληφθούν και μετά να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο να αισθανθεί και να εκδηλωθεί. Συνεπώς, η πίεση στο να αντιδράσουν δεν έχει κανένα νόημα και μπορεί να τα βάλει σε μια διαδικασία να νιώσουν υποχρεωμένα να φερθούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, πράγμα ανώφελο.
Αυτό που σίγουρα υποσχόμαστε και οφείλουμε να τηρήσουμε, είναι ότι δεν θα χάσουν την επαφή με την αγαπημένη τους νταντά. Η τεχνολογία βοηθάει πολύ, οπότε μπορούν σίγουρα να οργανώσουν εβδομαδιαίες βιντεοκλήσεις, αλλά και η ίδια θα μπορεί να μας επισκέπτεται. Οι γιορτές και τα γενέθλια των παιδιών μας είναι επίσης μια πολύ καλή ευκαιρία για να την προσκαλέσουν τα ίδια τα παιδιά, όπως και οι διακοπές από το σχολείο που μπορεί να δώσουν ένα περιθώριο να μείνει μαζί μας για 1-2 μέρες αν είμαστε σε άλλη πόλη. Είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι που αγαπιούνται, πάντα θα βρουν τον τρόπο. Και ειδικά αυτοί που έζησαν μαζί τις σημαντικότερες στιγμές τους.