Είναι καθοριστική η συμβολή του παιδαγωγού - φροντιστή στη διάπλαση «ήθους» & «χαρακτήρα» των παιδιών; (07/09/2023)
«Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» λέει η παροιμία της λαϊκής θυμοσοφίας και αυτό αποδεικνύεται διαχρονικά αναλόγως της μεταδοτικότητας, της αγάπης προς τη μάθηση με, ή άνευ, θρανία απ΄τον παιδαγωγό - συνεργάτη και αρωγό των γονιών, όχι μόνο για την φύλαξη τις ώρες που λείπουν και τη μελέτη τους, αλλά και για το σοβαρό έργο της ανατροφής τους και την οικοδόμηση ενός σταθερού χαρακτήρα, με καλές συνήθειες, από πολύ νωρίς.
Δίχως να παραγνωρίζεται η καταλυτική σημασία της θαλπωρής και κυρίως ανατροφής των παιδιών και διδασκαλίας τους, πρωτίστως από τους γονείς τους (η οποία ξεπερνά την κάλυψη των βασικών τους αναγκών) ο παιδαγωγός –φροντιστής καλλιεργεί στο πλευρό των γονιών, την εξόχως σημαντική, αν όχι καθοριστική για το μέλλον και την ομαλή ένταξη του παιδιού στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, διάπλαση του χαρακτήρα του. Συμβάλλει καταλυτικά, ενισχύοντας την προσπάθεια των γονέων συνεργαζόμενος μαζί τους, στην εγκαθίδρυση τακτικού καθημερινού προγράμματος και στην απόκτηση ωραίων συνηθειών των παιδιών, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει, τόσο ο τρόπος εκφοράς του λόγου του όσο και η σύνολη στάση του, για τον τρόπο που και το παιδί θα ανταποκρίνεται και θα μιλά.
Το «έθος» (συνήθεια), που γίνεται «ήθος»
Πολύ συχνά οι γονείς ζητούν την βοήθεια έμπειρων παιδαγωγών, για θέματα συμπεριφοράς των παιδιών τους, αναφορικά με το ως άνω θέμα, και καλούμαστε με ευγένεια και διακριτικότητα, να βρούμε «τρόπους» διευκόλυνσης, παρέμβασης, αντιμετώπισης και λύσεις, αντλώντας καθένας επαγγελματίας από το αρχείο των γνώσεων παιδαγωγικής, ψυχολογίας και επικοινωνίας, που διαρκώς εμπλουτίζεται αλλά και από την εμπειρία, με δεδομένο ότι οι βάσεις στην ψυχολογία και τον χαρακτήρα του παιδιού θεμελιώνονται ή έχουν θεμελιωθεί, στα πρώτα πέντε - έξι του χρόνια, όπως είναι γνωστό.
«ΦΥΛΑΞΗ» – BABYSITTING ή ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ;
Ολοένα και συχνότερα, οικογένειες ζητούν “babysitters” αποζητώντας την «φύλαξη» των παιδιών τους σε ένα κλειστό χώρο, για πολλές ώρες, ή σε συνδυασμό με μια βόλτα στο κοντινό πάρκο, ενώ σε άλλες περιπτώσεις συγχέουν όσους παρέχουν απλή φύλαξη, με τους παιδαγωγούς και διδασκάλους και υπάρχουν φορές, και με τις οικιακές βοηθούς… προσφέροντας αμοιβή μειωμένων απαιτήσεων, αν και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες ή την διά δράση που έχουν ανάγκη τα παιδιά τόσο στις μικρές ηλικίες όσο και στα σχολικά τους χρόνια.
Πόσο μάλλον δε στο καταλυτικό στάδιο μεταξύ 2 έως 5- 6 ετών, ηλικιακή βαθμίδα, κατά την οποία, μπαίνουν ή έχουν μπει τα βασικά θεμέλια για την διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του παιδιού, στο πλαίσιο του σεβασμού των ορίων και του χωροχρόνου καθενός. Όπως και οι συνήθειες, που θα συνοδεύουν, το παιδί σε όλη του την ενήλικη ζωή. Πάνω σε αυτό το θεμέλιο, θα «οικοδομηθεί» και ο τρόπος αντίδρασης στην δεχόμενη είτε θετικούς είτε και αρνητικούς επηρεασμούς αναπτυσσόμενη προσωπικότητά του, βάσει των αρχών και αξιών που θα έχει λάβει από τότε, στο οικογενειακό του περιβάλλον και η οποία θα καθορίσει το κατά πόσον ή όχι, θα διέλθει όσο το δυνατόν ομαλότερα, πρωτίστως, το στάδιο της εφηβείας.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ένας ενήλικας που δεν αγαπούσε ως μαθητής, ο ίδιος, τη μάθηση & το σχολείο, τη μουσική, τη γυμναστική κτλ. θα το μεταδώσει αυτό σε ένα παιδί, όσο και αν του λέει «πρέπει να διαβάσεις τα μαθήματά σου», δίχως ο ίδιος ο φροντιστής να αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα, ή να εξηγεί στο παιδί «γιατί και πως το μυαλό δεν πρέπει να μένει ράθυμο αλλά να οξύνεται μαθαίνοντας διαρκώς νέα πράγματα και επεξεργαζόμενο τις γνώσεις & πληροφορίες που λαμβάνει από παντού, ώστε να μάθει σταδιακά, να «κρίνει ορθά» και μετά να μπορεί και να «συγκρίνει» και κυρίως να μη βαρεθεί ποτέ!». Ενήλικας, που έχει απωθημένα από το δικό του γονεϊκό περιβάλλον, επίσης έχει την ίδια μεταδοτικότητα, με έναν που έζησε όμορφα παιδικά χρόνια και έμαθε να διακρίνεται για τις ικανότητές του, δίχως να το συνειδητοποιεί. Υποσυνείδητα αναπαράγει και μεταδίδει όσα ο ίδιος βίωσε… Ένας ενήλικας, που του φώναζαν μικρό και φωνάζει ο ίδιος ή εκνευρίζεται εύκολα, ακόμη & στο τηλέφωνο, θα δει και το παιδί να κάνει το ίδιο. Το ίδιο και κάποιος που έχει μάθει να αντιμετωπίζει ψύχραιμα τις καταστάσεις.
Κατά συνέπεια τα μηνύματα που εκπέμπουμε οι μεγαλύτεροι, μέσω του παραδείγματός μας, «περνούν» και «γράφουν» στον διαρκώς υπό διάπλαση παιδικό εγκέφαλο, λόγω της μίμησης, καθώς το δεξί με το αριστερό ημισφαίριο του παιδικού εγκεφάλου, τελούν υπό διαρκή διαμόρφωση, ακόμη και όταν αδυνατούν να «συνεργάζονται» μεταξύ τους, με τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν οι μεγαλύτεροι επιδιώκοντας την επίτευξη «ισορροπίας» μεταξύ θυμικού και λογικής με την βοήθεια της εμπειρίας ζωής. Γι’ αυτό χρειάζεται τα μηνύματα που περνούμε προς τα παιδιά, να είναι εύληπτα για την κάθε ηλικία και απολύτως «σαφή» για να μην υπάρχουν συγχύσεις... περί της «καλής συμπεριφοράς», και της «κακής συμπεριφοράς» τους…
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κάθε είδους «κακή» συμπεριφορά, δεν πρέπει να χαρακτηρίζει το παιδί ως οντότητα, αλλά να εξηγείται και να αντιμετωπίζεται ακριβώς σαν συμπεριφορά, στην οποία οδηγείται ένα παιδί από αίτια και αφορμές που έχουν άμεση σχέση με το περιβάλλον τους αλλά και τη συμπεριφορά των γονιών και φροντιστών.
Χρειάζεται υπομονή και επιμονή για να μεγαλώσουμε «υγιή» παιδιά, όμως τίποτα που να αξίζει δεν κατορθώνεται χωρίς κόπο!
Το κείμενο μας το έστειλε η babysitter Μαίρη Π.
εγγεγραμμένο μέλος στην πλατφόρμα της Paramana.