Blog

Ένας άλλος αυτισμός (03/10/2014)

Η Θεώνη Γιαννέα είναι έμπειρη νηπιαγωγός  (και μητέρα η ίδια) και κάθε φορά που μου στέλνει ένα κείμενό της, είναι σίγουρο πώς κάτι σημαντικό έχει διαπιστώσει και θέλει να μοιραστεί. Το ίδιο συνέβη και αυτή τη φορά, όταν έλαβα το άρθρο της που ακολουθεί. Το παραθέτω αυτούσιο προς προβληματισμό και συζήτηση.

 

Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι οτι φοβάμαι που διαπιστώνω, δυστυχώς και σε εμένα την ίδια μερικές φορές, πώς και εμείς οι γονείς, που μεγαλώσαμε σε μια computer - free και με λιγότερη τηλεόραση εποχή, και που θεωρητικά έχουμε την ωριμότητα να ελέγχουμε την επιρροή που αφήνουμε να έχουν πάνω μας οι λογής λογής οθόνες, παρόλα αυτά σπαταλάμε τόσο χρόνο μας σε αυτές. Και όταν καμιά φορά τύχει να ξεχάσουμε το κινητό, νιώθουμε σα να χάσαμε τα κλειδιά του σπιτιού μας (για να μην πω τίποτα χειρότερο). Πώς λοιπόν να δώουμε την παιδεία που θέλουμε στα παιδιά μας, για να μην πάθουν όσα γράφει η Θεώνη, όταν το έχουμε ήδη πάθει εμείς;

 

Κείμενο: Θεώνη Γιαννέα

Πριν από λίγες μέρες συζητούσα με μια καλή μου φίλη πως είναι η επιστροφή της στο σχολείο μετά από την άδεια ανατροφής του παιδιού της (είναι καθηγήτρια). Μου έκανε εντύπωση που μου είπε ότι είναι σοκαριστικό το ότι παιδιά στην εφηβεία δεν μπορούν να κατανοήσουν απλές εντολές κοινωνικής συνδιαλλαγής όπως "περίμενε να σου εξηγήσω χωρίς να μιλάς και θα με καταλάβεις". Της έχει κάνει πραγματικά εντύπωση πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά να οργανώσουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά τους. Καθώς μου περιέγραφε την κατάσταση που βίωνε στα σχολεία αυθόρμητα της είπα ότι όπως μου περιγράφει τη συμπεριφορά των μαθητών είναι σα να μου περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην κοινωνικότητα παιδιά με αυτισμό, όσο σοκαριστικό κι αν ακούγεται. Και η εξήγηση που αυθόρμητα μου βγήκε να δώσω είναι ότι σήμερα τα παιδιά"πάσχουν" απο την κυριολεκτική σημασία της έννοιας "αυτισμός". Κλείνονται δηλαδή στον εαυτό τους, στο μικρόκοσμό τους μπροστά σε μια οθόνη ενός i phone, i pad (  i  στο καλό με την τεχνολογία λέω εγώ) και ξεχνούν την κοινωνική συνδιαλλαγή, την επικοινωνία που μέσα της περιέχει την προσωπική επαφή, το να δεις τον αλλο από κοντά, να συζητήσεις, να τον αγγίξεις , να τον μυρίσεις, να τον νιώσεις.


 

Ο αυτισμός είναι μια διαταραχή δύσκολη, επίπονη, ένας διαρκής αγώνας του παιδιού και της οικογένειάς του και των δασκάλων του. Έχω ασχοληθεί αρκετά χρόνια με παιδιά με αυτισμό και γνωρίζω τον αγώνα και τις δυσκολίες τους. Δεν μιλάω λοιπόν για τον αυτισμό ως διαταραχή αλλά για αυτό το κλείσιμο στον εαυτό των σύγχρονων, υγιών παιδιών που δυσκολεύονται στην κοινωνικοποίησή τους ακριβώς γιατί έχουν ξεχάσει να επικοινωνούν ουσιαστικά και προσωπικά με τους φίλους τους.
Πόσες φορές στις διακοπές δεν έβλεπα στις ταβέρνες και στις καφετέριες παρέες παιδιών το καθένα κλεισμένο στον μικρόκοσμο του κινητού του, χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους, απλά να κοιτάνε τις οθόνες και να γράφουν ασταμάτητα χωρίς να δίνει ο ένας σημασία στον άλλο.
Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, είμαι όμως κατά της κακής χρήσης της και είμαστε εμείς οι μεγάλοι υπεύθυνοι να διδάξουμε στα παιδιά μας πως η ανθρώπινη επαφή και η επικοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει ποτέ να αντικατασταθεί από περιβάλλοντα που κάθε άλλο παρά ευνοούν την ανθρώπινη σύμπραξη και συνδιαλλαγή.

Τηλεφωνικό Κέντρο: 210-2204202