Η μαμά και ο μπαμπάς βγαίνουν ραντεβού! (18/03/2014)

Μην μας παρεξηγήσετε, μεταξύ τους βγαίνουν οι άνθρωποι, όχι με άλλους! Αν και εδώ που τα λέμε η έξοδος ενός ζευγαριού χωρίς τα παιδιά τους γίνεται πολλές φορές από μόνη της παρεξηγήσιμη. Και όχι μόνο από τον περίγυρο, αλλά και από τον στενό οικογενειακό κύκλο, ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς που αποφάσισαν να βγουν μόνοι τους. Φράσεις όπως «καλά, που θα τα αφήσετε τα παιδιά σας;» ή «περιμένετε λίγο να μεγαλώσουν και μετά βγαίνετε μόνοι σας» ακούγονται συχνά πυκνά σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αλλά και εμείς οι ίδιοι οι γονείς πόσες φορές δεν νιώθουμε τύψεις όταν θέλουμε μεν να βγούμε σαν ζευγάρι, αισθανόμαστε όμως ότι εγκαταλείπουμε τα παιδιά μας!

Και ενώ  έχουμε ανάγκη να βρεθούμε μόνοι με τον σύντροφό μας, να περάσουμε λίγες ώρες (ή μέρες, γιατί όχι) ρομαντικά, να ξεφύγουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας, να χαλαρώσουμε, να κοιτάξουμε λίγο τον άλλο στα μάτια και να τον ξαναερωτευτούμε, φοβόμαστε μήπως στενοχωρήσουμε τα παιδιά μας ή μήπως αισθανθούν ότι δεν τα αγαπάμε αφήνοντάς τα. Και προτιμούμε να ξαναμείνουμε στο σπίτι και να περάσουμε άλλο ένα κουρασμένο βράδυ παρέα με την τηλεόραση, δεν είναι λίγες δε οι φορές που αυτή η ανικανοποίητη επιθυμία μας για προσωπικό χρόνο μπορεί να οδηγήσει σε αναίτιες εντάσεις μεταξύ του ανδρογύνου αλλά και προς τα παιδιά.

Τα παιδιά, λένε οι ειδικοί αλλά σίγουρα το έχουμε βιώσει και εμείς οι ίδιοι, έχουν ευαίσθητες κεραίες και αντιλαμβάνονται πότε οι γονείς τους είναι χαρούμενοι, ακόμα και αν δεν το δείχνουμε. Αισθάνονται και πότε έχουμε αμφιβολίες και τύψεις γι’ αυτό που κάνουμε και αντιδρούν ανάλογα. Έτσι, αν δεν είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει πουθενά λάθος στο να θέλουμε να βγούμε λίγο μόνοι μας, θα το καταλάβουν και θα αρχίσουν να κλαίνε μόλις πλησιάσουμε την πόρτα (μεταξύ μας, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, το πιο πιθανό είναι ότι θα έχουν σταματήσει το κλάμα μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο). Από την άλλη, αν εμείς είμαστε σίγουροι ότι μια έξοδος θα μας κάνει καλό, τότε πείθονται εσωτερικά και τα παιδιά και δεν αντιδρούν. Ή τουλάχιστον, όντας σίγουροι για την απόφασή μας, μπορούμε να χειριστούμε τις αντιδράσεις τους καλύτερα. Αφήστε που όταν, γυρίζοντας από την βόλτα, δουν πόσο λάμπει το πρόσωπο μας επειδή περάσαμε όμορφα, πιο εύκολα θα δεχτούν την επόμενη φορά την απόφασή μας να μείνουμε λίγο μόνοι.

Και όσο για την δικαιολογία του να περιμένουμε λίγο να μεγαλώσουν για να βγούμε μόνοι μας, εδώ κολλάει η παροιμία «το γοργόν και χάριν έχει». Όσο μικρότερα τα παιδιά, τόσο λιγότερες οι αντιδράσεις και τόσο πιο εύκολα θα συνηθίσουν στην ιδέα ότι ο μπαμπάς και η μαμά βγαίνουν και μόνοι τους.

Και κάτι ακόμα. Ποτέ μην δίνετε ψεύτικες δικαιολογίες για την έξοδό σας (π.χ πάμε στον γιατρό!). Και γιατί τα παιδιά νιώθουν πότε τους κρύβετε κάτι και γιατί είναι από μόνο του ανέντιμο και δημιουργείτε  λάθος σχέσεις στην οικογένειά σας. Μιλήστε με την σιγουριά ότι κάνετε το σωστό και με ειλικρίνεια και δεν θα έχετε πρόβλημα.

Για του λόγου το αληθές, δείτε αυτό το μικρό απόσπασμα από την ομιλία της κας Ελένης και του κου Δημήτρη Καραγιάννη, γνωστών και διακεκριμένων παιδοψυχιάτρων- ψυχοθεραπευτών, όπου συζητάνε για το θέμα της ανάγκης των γονέων για προσωπικό χρόνο.

(ολόκληρη την ομιλία τους μπορείτε να την δείτε εδώ)

_{(photo: wallarc.com)}