Η κόκκινη κληματαριά και η αναρριχώμενη τριανταφυλλιά (04/09/2015)
Η κόκκινη κληματαριά και η αναρριχώμενη τριανταφυλλιά.
Η κόκκινη κληματαριά στεκόταν καμαρωτή και αγέρωχη στο αμπέλι του μπαρμπα-Χαράλαμπου, καλύπτοντας με τη σκιά της μια σειρά από πράσινες, κόκκινες και κίτρινες πιπεριές, που είχε φυτέψει η γυναίκα του κυρ-Χαράλαμπου, η κυρά Ευδοξία! Κάθε μεσημέρι, που το ηλικιωμένο ζευγάρι έπεφτε για ύπνο, οι πιπεριές θαρρείς ζωντάνευαν από το λήθαργό τους και συζητούσαν σαν καλές γειτόνισσες για όλα όσα συνέβαιναν στο απέραντο, καταπράσινο αμπέλι!
"Μα πόσο άσχημη φαίνεται η κληματαριά με τα κατακόκκινα, αταίριαστα φύλλα της, έλεγε η κόκκινη πιπεριά. Μα δεν το καταλαβαίνει ότι το κόκκινο χρώμα είναι ταιριαστό μόνο σε μένα; Εγώ μπορώ να δώσω γεύση και χρώμα στα φαγητά των ανθρώπων και, μάλιστα, σε μια πόλη που λέγεται Φλώρινα, με ψήνουν και, με τα απαραίτητα μυρωδικά, γίνομαι μια πεντανόστιμη λιχουδιά! Η φήμη μου απλώνεται σε όλο τον κόσμο!"
"Έχεις δίκιο, απαντούσε η πράσινη πιπεριά. Μόνο το δικό μου χρώμα θα ταίριαζε στην κληματαριά που μας σκεπάζει. Δυστυχώς μας είναι τόσο χρήσιμη, αφού με τη σκιά της μας δροσίζει, κυρίως κατά τη διάρκεια του καυτού καλοκαιριού! Όμως μια τόσο άσχημη σκιά δε θα την ήθελαν ούτε τα γαϊδουράγκαθα!"
"Ναι κορίτσια, πείτε τα! συμπλήρωνε η κίτρινη πιπεριά. Μέχρι κι εγώ, που είμαι πιο σπάνια από σας τις δυο, κοιτώντας την κόκκινη κληματαριά που μας σκεπάζει, ανατριχιάζω και γυρνώ αλλού το βλέμμα μου για να μη λιποθυμήσω! Ρωτήστε όποιον θέλετε. όλοι γνωρίζουν τις κίτρινες πιπεριές, όμως κανείς μα κανείς δεν έχει ξανακούσει την κόκκινη κληματαριά. Πφφ, άκου κόκκινη!"
Όλα αυτά, λοιπόν, τα άκουγε η καμαρωτή μας κληματαριά και μαράζωνε και λυπόταν κι έκλαιγε από μέσα της, όχι γιατί δεν αγαπούσε το κατακόκκινο, λαμπερό χρώμα των φύλλων της, αλλά γιατί δεν είχε καταλάβει πόσο διαφορετική είναι. Γι'αυτό το λόγο, εξάλλου, δεν την συμπαθούσαν οι γείτονές της και, μάλιστα, οι πιπεριές, τις οποίες φρόντιζε και προστάτευε με τη σκιά της.
Στον αντικρινό τοίχο φύτρωνε, εδώ και λίγο καιρό, μια αναρριχώμενη τριανταφυλλιά. Τα ανθάκια της ήταν κάτασπρα και τα αγκάθια της σχεδόν ανύπαρκτα! Ήταν γλυκιά και μοσχοβολιστή, όλο νάζι και χάρη έτσι όπως σκαρφάλωνε, σα να ήθελε να φτάσει στα ουράνια! Ήταν το καμάρι του κυρ-Χαράλαμπου! Την κλάδευε, τη ράντιζε, την πότιζε. άλλωστε, γι'αυτό τελευταία είχε ρίξει μπόϊ!! Πολλές φορές την μιλούσε γιατί ήξερε ότι τον άκουγε!
Όμως, όπως η τριανταφυλλιά μας άκουγε τον μπαρμπα-Χαράλαμπο, έτσι άκουγε και την καημενούλα την κληματαριά μας, που μαραινόταν μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ!
Ένα πρωινό, και ενώ οι πιπεριές κοιμόταν, η αναρριχώμενη τριανταφυλλιά είδε την κόκκινη κληματαριά να δακρύζει στα κρυφά. ωωω, ήταν περήφανη η κληματαριά μας, δεν ήθελε να καταλάβει κανείς ότι στενοχωριέται και κλαίει, επειδή άκουγε όσα έλεγαν για αυτήν οι αγενείς πιπεριές!
"Έι, φίλη μου, φώναξε η τριανταφυλλιά, μην κλαις και πάψε να είσαι στενοχωρημένη για όλα όσα λένε για σένα οι πιπεριές. Η γιαγιά μου, η εκατόφυλλη τριανταφυλλιά, μου έχει διηγηθεί ένα σωρό ιστορίες για αυτά που άκουσαν τα καημένα τα αυτάκια της από τους γείτονές της, τους κυρίους Βασιλικό και Δυόσμο! Ότι είναι ψηλή και άχαρη, χοντρή και αγκαθωτή, ότι είναι τόσο ξεχωριστή που καταντάει να γίνεται αντιπαθητική! Κι όμως, οι άνθρωποι ξέρεις τη λατρεύουν, τη θεωρούν καλότυχη και γοητευτική, ξετρελαίνονται να αναπνέουν το άρωμά της και θα σου πω κι αυτό: έχω ακούσει να λένε ότι από την εκατόφυλλη τριανταφυλλιά φτιάχνονται τα νοστιμότερα γλυκά κουταλιού!"
"Αλήθεια; ρώτησε με ενθουσιασμό και συγκίνηση η κληματαριά. Μου δίνεις θάρρος και κουράγιο, όχι μόνο γιατί τώρα πια ξέρω ότι το να ξεχωρίζεις δεν είναι κακό, αλλά και γιατί μέσα από όλη αυτή τη δυσκολία που πέρασα απέκτησα μια πραγματική φίλη! Εσένα!"
Από εκείνη τη μέρα, οι δυο φίλες έγιναν αχώριστες! Ο κυρ-Χαράλαμπος και η γυναίκα του, η κυρα-Ευδοξία, τις καμάρωναν και τις φρόντιζαν σαν παιδιά τους!
Συγγραφέας: Αθηνά Ρ.