Ημερολόγιο Ζωής (24/11/2014)
Η Δήμητρα Βησσαράκου είναι μια νέα παιδαγωγός με εξειδίκευση και ιδιαίτερη ευαισθησία στη φροντίδα ατόμων με Ειδικές ανάγκες.
Είμαστε χαρούμενοι που είναι μέλος της κοινότητα της Paramana, το δε προφίλ της μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://www.paramana.eu/el/babysitters?id=3432
Μέσα από το συγκινητικό της κείμενο «Ημερολόγιο ζωής» , μας περιγράφει τη ζωή και τις σκέψεις της Μαργαρίτας, μιας γυναίκας που πάσχει από τετραπληγία.
Τα λόγια της μας βοηθούν να εκτιμήσουμε τις χαρές της ζωής και να παίρνουμε θάρρος να συνεχίζουμε με χαμόγελο ακόμα κι αν οι εξωτερικές συνθήκες δεν είναι πάντα ευοίωνες!
Σας ευχαριστούμε πολύ Δήμητρα και Μαργαρίτα!
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΖΩΗΣ:
Μαργαρίτα, 60 ετών, ολική τετραπληγία
Μέσα από τα μάτια της Μαργαρίτας.. μιας γυναίκας με ολική τετραπληγία
Τα χρόνια κυλούσαν και οι ελπίδες μου να περπατήσω όλο και λιγόστευαν.... Το διάστημα κατά το οποίο άρχισα ηλικιακά ν' αντιλαμβάνομαι την αναπηρία μου ήταν θυμάμαι πολύ δύσκολο... Στα σχολικά χρόνια αισθανόμουν ανάμεικτα συναισθήματα, υπήρχαν πολλών ειδών χαρακτήρες παιδιών τα οποία ένιωθα πως με λυπούνται, με αποφεύγουν, με κοροιδεύουν και άλλοι χαρακτήρες οι οποίοι ήθελαν πραγματικά την παρέα μου... όλα τόοοσο μπερδεμένα..
Έχω διανύσει μισό αιώνα ζωής σ’ ένα καροτσάκι..όλα συνυπάρχουν μαζί με αυτό. Όλη η καθημερινότητα μου βασίζεται σ’ αυτό το αμαξίδιο. Είμαι πλέον σε θέση να πω ότι μετά από τόσα χρόνια όλα έγιναν μια συνήθεια. Νιώθω διαφορετική και πολλές φορές αυτό δεν είναι αποκλειστικά αρνητικό.
Από μικρό παιδί μονάχα ένα πράγμα θυμάμαι ''είσαι πολύ έξυπνη και μπορείς να πετύχεις πολλά'' τι να πετύχω μισή αναρωτιόμουν...;;; Ερωτήματα υπήρχαν πολλά και ίσως να υπάρχουν και ακόμα στο μυαλό μου.. Αν περπατούσα άραγε θα ήμουν τόσο έξυπνη, θα είχα την δυνατότητα ν' αντιληφθώ πόσο σημαντική είναι η ζωή..;; Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα..;;
Οι σκέψεις είναι αυτές οι οποίες μέχρι και τώρα απασχολούν το μυαλό μου. Πόσο πολύ ήθελα μια οικογένεια με τα δικά μου παιδιά που ποτέ δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω... τα δικά μου παιδιά που ποτέ δεν απέκτησα. Τα συναισθήματα;; Πολλά....
Πιστεύω πάντως πως όλοι οι ανάπηροι έχουν ένα κοινό όνειρο... ‘να περπατήσουν’
Κατά καιρούς έχω αισθανθεί πολλά... νομίζω πως δεν υπάρχει ‘συναίσθημα’ που να μην το έχω βιώσει.. πάντα σε μία χαρά θα υπήρχε και μια λύπη πάντα σ' έναν ενθουσιασμό θα υπήρχε μια αρνητικότητα.. αντιμετώπισα την άρνηση του κόσμου αλλά ποτέ δεν το έβαλα κάτω.. πάντα προσπαθούσα να βρω κάτι που θα με ευχαριστούσε και πάντα το πετύχαινα. Δύσκολα χρόνια, δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις αλλά έχω να θυμάμαι ωραίες αναμνήσεις.
Ίσως να τα λέω όλα αυτά τώρα που έχω φτάσει σε σημείο 'αποδοχής' και όσο περνούσαν τα χρόνια έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου. Μικρότερη θυμάμαι τα έβλεπα όλα ''μαύρα'' τίποτα δεν είναι ''μαύρο'' στην πραγματικότητα, διότι μέσα από την οικογένεια μου έμαθα, πως όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά όλοι αξίζει να υπάρχουμε.
Μια φράση με ακολουθούσε καθ’ όλη την πορεία μου στη ζωή η οποία μου παραχωρούσε κίνητρα αν και ήξερα πως στην κοινωνία που ζούμε κάτι τέτοιο δεν το επιτρέπει ο κόσμος να ισχύσει : «όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι..» ξέρω πως το ποσοστό των ανθρώπων που πραγματικά πιστεύουν σ' αυτή τη φράση είναι πολύ μικρό αλλά εγώ έμαθα να ζω μέσα απ αυτό το 'μικρό' που κατάφερε να με κάνει πιο δυνατή... Ακούω ανθρώπους που παραπονιούνται για το τίποτα... ασήμαντα πράγματα τους περιτριγυρίζουν και το βάζουν κάτω..δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να παραπονέθηκε στους άλλους όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό. Όλα τα έβγαζα στην Μαργαρίτα στον ίδιο μου τον εαυτό. Ήθελα να περπατήσω....δηλαδή ακόμα θέλω...αλλά μήπως τελικά είναι όλα μια περιέργεια που από την φύση μας εκφράζουνε εμείς ως άνθρωποι...;;;
Νιώθω τυχερή γιατί πάντα είχα δίπλα μου ανθρώπους που με στήριζαν και προσπαθούσαν να με κάνουν να ζήσω σαν αυτούς. Ευχαριστώ την οικογένεια μου η οποία δημιούργησε με κόπο και απεριόριστη αγάπη αυτό που είμαι τώρα...κοινωνική, χαρούμενη, ευδιάθετη, χαμογελαστή.
Ευχαριστώ ακόμα πιο ειδικά την μικρότερή μου αδερφή, είμαι τυχερή και πάλι διότι συνεχώς ήταν δίπλα μου να με στηρίζει, να μου δείχνει, να με βοηθάει...ήταν εκείνη η οποία δεν επέτρεψε να λείψω από πουθενά. Φίλους είχα..και έχω ακόμα δηλαδή..κ είμαι σίγουρη πως δεν θα με εγκαταλείψουν τώρα..!!!
Πέρασα από πολλά στάδια... φόβος, μοναχικότητα, θυμό, αδικία, ενοχές, μειονεκτικότητα, αρνητισμό, υποχρέωση, μελαγχολία, στεναχώρια, θλίψη αλλά ξέρω πως είναι όλα μέσα στη ζωή. Έκλαψα πολύ και τώρα προσπαθώ να ξεπεράσω τις ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες ίσως και χρόνια δακρύων με καθημερινό γέλιο, χαρά, καλοπέραση ό,τι και αν σημαίνει αυτό...!!!
Y.Γ: Δεν ξέρω πως είναι να ‘‘περπατάς’’ αλλά σίγουρα ξέρω πως είναι να ‘‘ζεις’’!!!!!
Είμαι ότι και εσείς....
μια εικόνα δεν κάνει τη διαφορά.... πιστέψτε με..!!!
photo by: http://www.streetsie.com/