Κορωνοϊός: Πώς ξαφνικά το κάθε λεπτό είναι παρελθόν πριν καν ολοκληρωθεί (16/03/2020)
Έχουν περάσει μόλις 6 μέρες από το τελευταίο μας άρθρο στην Paramana το οποίο αφορούσε την έλευση του κορωνοϊού. Από τότε η ζωή μας έχει αλλάξει ραγδαία. Τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια έκλεισαν, μαζί τους και πολλές επιχειρήσεις και η βασική οδηγία "Μένουμε Σπίτι" τροφοδοτείται σε όλους μας άπειρες φορές τη μέρα μέσα από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο. Ξαφνικά το τί θα κάνουμε με τα παιδιά μέσα στο σπίτι για τις μέρες που έρχονται, μοιάζει παλιά συζήτηση (και ας την κάναμε μόλις χθες!), πλένουμε τα χέρια μας δεκάδες φορές την ημέρα χωρίς να το σκεφτούμε, ελέγχουμε το απόθεμα τροφίμων ξανά και ξανά, συμβουλεύουμε και συμβουλευόμαστε οικογένεια και φίλους, αγωνιούμε για την υγεία των ανθρώπων μας, φοβόμαστε για τη δουλειά μας και μετά νιώθουμε τύψεις που δεν είμαστε ευγνώμονες που είμαστε ακόμα γεροί και ότι η δουλειά δεν έχει και τόση σημασία, σαν την υγεία τίποτα και ξανά από τη αρχή…Πολλά τα συναισθήματα, αναμενόμενα και απόλυτα κατανοητά. Αντιμετωπίζουμε παγκοσμίως μια πρωτόγνωρη κρίση με άγνωστη πορεία και εξέλιξη. Ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα παύει να ισχύει. Και το άγνωστο πάντα τρομάζει.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν πολλά «πρώτα» στη ζωή τους που για μας είναι αυτονόητα. Από το να περπατήσουν και να μιλήσουν, μέχρι να προσαρμοστούν στον παιδικό σταθμό, στη νέα babysitter, στην ενδεχόμενη αλλαγή babysitter, στο σχολείο, στις φιλίες, στις δασκάλες, στον αθλητισμό. Όσο και να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών για τις εύκολες (όσο γίνεται) μεταβάσεις, δεν μπορούμε ποτέ πραγματικά να καταλάβουμε πώς αισθάνονται. Ίσως τώρα είναι η ευκαιρία μας. Νιώθουμε όλοι το ίδιο. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι το ίδιο. Θα ακουστεί λοιπόν πιο εύκολο στα αυτάκια τους το «κι εγώ έχω στενοχωρηθεί που δεν μπορώ να δω τη φίλη μου, πόσο σε καταλαβαίνω που νιώθεις μοναξιά!», ή «μου λείπει κι εμένα η γιαγιά, είναι πολύ άδικο που δεν μπορούμε να την επισκεφθούμε» ή ακόμα «πόσο κρίμα να έχει τόσο υπέροχο ήλιο και να μην μπορούμε να πάμε για ποδήλατο…». Είναι πολύ ανακουφιστικό να καταθέσουμε τη στενοχώρια μας χωρίς «αλλά…». Φυσικά και είναι πολύ σημαντικό που είμαστε υγιείς, που είμαστε μαζί, που έχουμε ζέστη, φαγητό, παιχνίδια, τηλεόραση, βιβλία και τόσα άλλα. Δεν σημαίνει ότι είμαστε αγνώμονες επειδή στενοχωριόμαστε για όλα όσα χάσαμε, έστω και για λίγο. Γιατί μέσα σε όλα αυτά που χάσαμε, είναι και η σωματική επαφή, οι αγκαλιές και τα χάδια που αποφεύγουμε για να μην μεταδώσουμε τον ιό αν είμαστε φορείς χωρίς να το ξέρουμε. Μαζί λοιπόν με την αβεβαιότητα για το παρόν και το μέλλον, υπάρχει και η πλήρης αλλαγή του κόσμου μας όπως τον ξέραμε μέχρι πριν από ελάχιστες μέρες. Συνεπώς, μπορούμε να επικοινωνήσουμε την στενοχώρια μας χωρίς να νιώθουμε τύψεις. Μπορούμε να νιώθουμε και τα δύο. Και ευγνώμονες και στενοχωρημένοι. Όλα επιτρέπονται. Αυτή είναι λοιπόν μια ευκαιρία να νιώσουμε όλοι το ίδιο, να το αποδεχτούμε και να το αντιμετωπίσουμε. Κάνουμε λοιπόν σήμερα το βήμα της αποδοχής. Ένα βήμα τη φορά, όπως τα παιδιά μας. Στο τέλος της πορείας θα μας περιμένει ο ήλιος, το ποδήλατο και οι αγκαλιές.
Και θα είναι υπέροχα.