Μέρες Κορωνοϊού: Ποιο μερίδιο ευθύνης αντιστοιχεί στους γονείς; (27/03/2020)
Τις τελευταίες μέρες το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι η έξαρση κρουσμάτων του κορωνοϊού. Σε όλα τα μέσα επικοινωνίας γίνονται συζητήσεις με ειδικούς και μη, τα άρθρα και οι οδηγίες αναρίθμητα, το διαδίκτυο έχει «ανάψει» από τις αναζητήσεις και στα ελάχιστα τηλεφωνήματα που έχουμε τη διάθεση να κάνουμε, αναφερόμαστε μόνο σε αυτό. Είναι λες και ο κόσμος μας έχει σταματήσει. Αυτά που μέχρι τώρα μας απασχολούσαν, ξαφνικά δεν έχουν σημασία. Και αν δεν συζητάμε για την ασθένεια αυτή καθαυτή, συζητάμε για τις συνέπειές της, που δεν είναι καθόλου λίγες. Ξαφνικά είμαστε όλοι στο σπίτι, τα παιδιά μας έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, κάποιοι δουλεύουμε από το σπίτι (με όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται όλο αυτό σε ένα full house) και κάποιοι συνεχίζουμε να πηγαίνουμε στη δουλειά μας με ένα μεγάλο άγχος για το κατά πόσο μπορεί να γίνουμε από τη μια στιγμή στην άλλη ο λόγος μετάδοσης του ιού στους δικούς μας (και όχι μόνο) ανθρώπους και να νιώθουμε και τύψεις για μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε…
Ταυτόχρονα, έχουμε ακόμα πιο έντονη την αίσθηση της ευθύνης ως γονείς.
Τι θα κάνουν τα παιδιά μας όλες αυτές τις ώρες;
Μήπως βλέπουν πολλή τηλεόραση;
Μήπως είμαστε πολύ αυστηροί μαζί τους σε σχέση με τα videogames και πρέπει να τους επιτρέψουμε αυτό το «λίγο ακόμα»;
Μήπως μείνουν πίσω στα μαθήματα του σχολείου και πόσο πρέπει να τα πιέσουμε για επανάληψη;
Να προχωρήσουμε στα επόμενα κεφάλαια της Γλώσσας;
Και αν αρρωστήσουν; Και αν αρρωστήσουμε εμείς;
Μήπως είναι λίγο περίεργος ο βήχας του Γιάννη; Γιατί τρέχει η μύτη της Ειρήνης;
Μήπως αγχωνόμαστε πολύ; Μήπως δεν αγχωνόμαστε αρκετά;
Ακούγονται πολλά, αλλά είναι ελάχιστα από τα ερωτήματα που τριγυρίζουν στο κεφάλι μας αυτές τις μέρες. Και οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες…Ξαφνικά πρέπει να ενηλικιωθούμε ακόμα περισσότερο, να δείχνουμε πιο έντονα ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, να αποπνέουμε μια σιγουριά, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε είναι να κρυφτούμε κάτω από την κουβέρτα στον καναπέ και να μην ασχοληθούμε με κανέναν και τίποτα μέχρι να ξυπνήσουμε από το κακό όνειρο. Δεν τολμάμε ούτε καν να το σκεφτούμε δε, οι ενοχές μάς κατακλύζουν αμέσως και νιώθουμε απίστευτα εγωιστές που θέλουμε να αποσυρθούμε από την ανάγκη λήψης αποφάσεων. Για άλλη μια φορά όμως σας έχουμε νέα : δεν είστε μόνοι σας. Είμαστε πολλοί στο κλαμπ.
Η γονεικότητα από μόνη της είναι δύσκολη. Ποτέ δεν είμαστε ήσυχοι ότι ξέρουμε τί κάνουμε. Ξαφνικά από το να είμαστε το παιδί κάποιου, είμαστε και οι γονείς κάποιου. Και από την πρώτη μέρα τα «πρέπει» πέφτουν βροχή. Ακόμα και όταν κανείς δεν μας τα επικοινωνεί, ψάχνουμε μόνοι μας να τα βρούμε. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο όταν δεν έχουμε πια τους δικούς μας γονείς, ή όταν πρέπει να λάβουμε αποφάσεις και για τους γονείς μας. Όταν ξαφνικά το «Μαμά, να σου πω, μπορεί να πληρώσεις και το δικό μας τηλέφωνο μια και θα βγεις;» γίνεται «Όχι, μαμά, μην ανησυχείς θα τακτοποιήσω εγώ τους λογαριασμούς σου, αφού είσαι στο κρεβάτι» νιώθουμε μια μεγάλη μοναξιά, σαν να μην έχουμε αποκούμπι, όσο γερή και αν είναι η σχέση με τον/την σύντροφό μας. Και σε περιόδους κρίσης όπως η τωρινή, υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε απλά ανήμποροι. Δεν είμαστε όμως. Έχουμε τον καλύτερο σύμμαχο. Το ένστικτό μας. Αυτό θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο απαραίτητο είναι για τα παιδιά μας να δουν και άλλη μισή ώρα τηλεόραση, να δούμε τι κρύβεται πίσω από το φαινομενικά ανούσιο ξέσπασμα του Άγγελου, πόσο απαραίτητο είναι να πάρουμε τον παιδίατρο τηλέφωνο για το βήχα του Χρήστου και αν όντως είναι απαραίτητο να βάζουμε κάθε 5 λεπτά θερμόμετρο στην Παναγιώτα που είναι λίγο κόκκινη. Αφιερώστε ένα λεπτό να αφουγκραστείτε τα σημάδια. Και αν πάλι είστε τόσο κουρασμένοι που δεν μπορείτε να λάβετε μια απόφαση, καλέστε τον παιδίατρο και αφήστε τους να δουν μισή ώρα ακόμα τηλεόραση. Δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντα έτσι. Τις περισσότερες φορές θα ξέρετε ακριβώς τι να κάνετε. Και είναι εντάξει. Αλλά και αυτές που δεν θα ξέρετε, είναι πάλι εντάξει. Θα περάσει και αυτή η δυσκολία, όπως και όλες όσες έπονται αυτής.
Και όπως πάντα, στο τέλος θα βρούμε το ουράνιο τόξο. Και θα χαμογελάμε.