Οι συμβουλές και η σημασία τους. Ή μήπως όχι; (31/01/2025)

 

 

 

«Πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκεις χρόνο για το κάθε παιδί χωριστά!»

«Μην φωνάζεις! Αν έχεις νεύρα, μέτρα μέχρι το 10.»

«Γιατί βιάστηκες για δεύτερο παιδί; Καλύτερα να περίμενες λίγο να ξεπεταχτεί το πρώτο!»

«Ακόμα δεν αποφασίσατε για δεύτερο; Έχει πάει 5 χρονών ο Γιωργάκης, τί περιμένετε;»

«Τί;;;;; Βγαίνετε κάθε βδομάδα; Και τα παιδιά;»

«Είναι δυνατόν να μην βγαίνετε μόνοι σας πού και πού; Πώς θα θυμάστε ότι είστε ζευγάρι;»

 

Και πόσα άλλα έχουμε ακούσει όλοι κατά καιρούς…και πόσο συχνά σιωπάμε για να γλιτώσουμε την συνέχεια της ανούσιας συζήτησης.

 

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας μπορούμε να μιλήσουμε πολύ εύκολα για τις ζωές των άλλων. Αυτό που δύσκολα κάνουμε είναι να τους αφουγκραστούμε, ακόμα πιο δύσκολα δε, να μην τους επικρίνουμε. Οι γονείς ξέρουν πολύ καλά την σημασία του ποιοτικού χρόνου με το κάθε παιδί ξεχωριστά, ξέρουν πολύ καλά ότι την ένταση της καθημερινότητας είναι πολύ άδικο να την διοχετεύουν στην οικογένεια, ξέρουν πολύ καλά πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουν το επόμενο παιδί (αν κάνουν) και αν και πότε θα βγουν ως ζευγάρι. Έχουν ήδη αρκετές τύψεις, οι επιπλέον δεν τους χρειάζονται. Αυτό που τους χρειάζεται είναι η βοήθεια που μπορούμε να τους προσφέρουμε, η καλή κουβέντα, η αναγνώριση της προσπάθειάς τους. Αν δεν μπορούμε να τα δώσουμε όλα αυτά, καλό είναι να σιωπήσουμε.

 

Και αν είμαστε εμείς που δεχόμαστε τις «συμβουλές», θα βρούμε τον τρόπο να βάλουμε το όριό μας. Τα όρια δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Είναι για όλους και είναι απαραίτητα. Ακόμα και ο πιο κοντινός μας άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την δυναμική της οικογένειάς μας, ούτε ζει τη ζωή μας. Λέγοντας απλά «νομίζω ότι αυτό αφορά μόνο εμένα και τον σύντροφο/το παιδί/τον εργοδότη μου και θα το λύσουμε μόνοι μας» διακόπτουμε κάθε επιπλέον πρόθεση. Και, ταυτόχρονα, νιώθουμε και οι ίδιοι καλύτερα με τον εαυτό μας βάζοντας το θέμα στην σωστή του διάσταση.