Παιδιά και αποδοχή. (20/12/2024)
Όλοι οι άνθρωποι προσδοκούμε την αποδοχή. Σε όποια ηλικία και να είμαστε, όσο ψηλά και να έχουμε φτάσει επαγγελματικά, όσο καλή και να είναι η οικονομική μας κατάσταση, ακόμα και όταν φαίνεται πώς δεν υπάρχει κάτι που δεν έχουμε κατακτήσει, η αποδοχή μάς είναι απαραίτητη. Αποδεχόμαστε λοιπόν όλοι ότι χωρίς αποδοχή, νιώθουμε πάντα μια έλλειψη.
Το πρώτο βήμα είναι να αποδεχθούμε οι ίδιοι τα παιδιά μας. Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο ή, ακόμα και να μας θίγει σαν σκέψη, αλλά κάποιες φορές δεν το κάνουμε και, συνήθως δεν το συνειδητοποιούμε καν. Αν εμείς είμαστε γρήγοροι και αποτελεσματικοί ως άνθρωποι, αν μπορούμε και διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας πολύ καλά, αν έχουμε φωτογραφική μνήμη και τα παιδιά μας δεν έχουν, δεν σημαίνει ότι προσπαθούν λιγότερο. Η αργοπορία δεν σημαίνει πάντα τεμπελιά, το τέλειο στρώσιμο του κρεβατιού μπορεί απλά να θέλει εκπαίδευση και η αποστήθιση της Γεωγραφίας απλά περισσότερη επανάληψη. Τα αποδεχόμαστε λοιπόν, για να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε στις δυσκολίες τους και να επαινέσουμε τα πιο δυνατά τους σημεία.
Η αποδοχή από τους σημαντικούς τους άλλους (δασκάλους, φίλους, συμμαθητές), αλλά και τους μη σημαντικούς είναι κάτι που μπορεί να μην λάβουν όσο θα ήθελαν ή που μπορούν να το «καθρεφτίσουν». Όταν αποπνέουν σιγουριά για το άτομό τους, είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν και την αποδοχή που προσδοκούν. Το χρώμα του δέρματος, ο τρόπος ομιλίας, το θρησκευτικό φρόνημα, η καταγωγή, η τάση να εκφράζει έντονα τα συναισθήματά του (πολύ κλάμα ή πολύ γέλιο π.χ.), μια σωματική αναπηρία κ.α. είναι συχνά αντικείμενα ψιθύρων στο περιβάλλον τους, που όσο και να θέλουν να μην ακούν, δεν μπορούν. Εξηγούμε πόσο σημαντικό είναι να υποστηρίζουν τις δυσκολίες και τις επιλογές τους, χωρίς όμως να τους προσδιορίζουν. Δεν είμαστε μόνο κοντοί, παχουλοί ή αργοί στο περπάτημα. Αυτά είναι μόνο κάποια από τα χαρακτηριστικά μας.
Από την άλλη μεριά, η υπεραποδοχή μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Να αισθάνονται τα παιδιά μας, αλλά και εμείς, τόσο πολύ την ανάγκη να αποδεχθούμε ό,τι διαφορετικό, που να ξεχνάμε εμείς οι ίδιοι ότι δεν είμαστε και δεν είναι μόνο αυτό. Το να πιεστεί ένα παιδί με δυσκολία στην βάδιση να παίξει ποδόσφαιρο μόνο και μόνο γιατί μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο, δεν έχει κάποιο όφελος. Έχουμε καν σκεφτεί αν του αρέσει το ποδόσφαιρο; Έχουμε προσπαθήσει να το βοηθήσουμε να καταλάβει τί του αρέσει τελικά και όχι μόνο τί μπορεί; Είμαστε όλοι ικανοί για πολλά πράγματα. Αλλά η αποδοχή δεν θα έρθει με το να καταπιαστούμε με όλα. Όσο αποδεκτό είναι ότι ένας χημικός δεν μπορεί να διδάξει Αρχαία Ελληνικά ακόμα και αν στον ελεύθερο χρόνο του λατρεύει να μεταφράζει Θουκυδίδη, άλλο τόσο αποδεκτό είναι να αρέσει στο παιδί μας που δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα να παίζει σκάκι, αντί να ασχοληθεί με το στίβο. Όχι γιατί μόνο αυτό μπορεί, αλλά επειδή του αρέσει.
Τέλος, πέρα από την αποδοχή, είναι σημαντικό να «αντέχουν» και τον έπαινο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να τον αντέχουμε κι εμείς. Όταν η φίλη μας μάς λέει «Πόσο όμορφη είσαι σήμερα!», μπορούμε απλά να πούμε ευχαριστώ και όχι «καλέ τί λες; Τα χάλια μου έχω!» και, δυστυχώς, να το πιστεύουμε κιόλας, κάτι που τα παιδιά εισπράττουν. Ο έπαινος είναι η κορύφωση της αποδοχής και η κορυφή είναι ο στόχος. Δεν είναι όμως απαραίτητο να είναι και το αποτέλεσμα. Και αυτό είναι τόσο, μα τόσο, εντάξει.