Πώς θέλω να με θυμούνται τα παιδιά μου; (03/04/2014)

Πώς θέλω να με θυμούνται τα παιδιά μου;

Τον τελευταίο καιρό η ζωή μας τρέχει σε τρελούς ρυθμούς! Δεν έφτανε που έχουμε τέσσερα μικρά παιδιά, τελείως εξαρτημένα από εμάς ακόμα, η Paramana μας ρουφάει όλη την υπόλοιπη ζωτική ενέργεια που μας μένει! Το αποτέλεσμα; Ένα μυαλό κατακερματισμένο, ένα σώμα κουρασμένο και μια ψυχή που δυσκολεύεται πολύ να κάνει υπομονή, να περιμένει, να αφουγκραστεί…

 

Φυσικά τα παιδιά το νιώθουν γιατί… πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα! Και γίνονται πιο γκρινιάρικα, πιο απαιτητικά, πιο δύσκολα. Σήμερα είχαμε φτάσει όλοι στα όριά μας. Οι εκκρεμότητες ήταν (και είναι) άπειρες, και τα παιδιά να θέλουν να παίξουμε μαζί τους!

 

-Αν είναι δυνατόν βρε παιδιά, δεν καταλαβαίνετε ότι έχουμε δουλειά; (αυτό ειπώθηκε στις 7 το απόγευμα)

 

Με το που το ξεστόμισα, κατάλαβα ότι αρχίζω να το χάνω… (συμπληρώστε ότι θέλετε, μέσα θα είστε). Και στο μυαλό μου δημιουργήθηκε αυτόματα το ερώτημα «πώς θέλω να με θυμούνται τα παιδιά μου;»  Αν αύριο πεθάνω, τι θα λένε για εμένα, τι θα μας έχει συνδέσει, τι μνήμες θα τους έχω προσφέρει;

 

Έπαιξα αρκετά μαζί τους, ώστε να έρχονται σαν ενήλικες με χαρά να με επισκεφτούν;

 

Τους κοίταξα στα μάτια όποτε μου μιλούσαν, για να μοιράζονται σε λίγο καιρό τις ανησυχίες τους μαζί μου;

 

Βγήκαμε αρκετές βόλτες, για να μπορούν αύριο να χαίρονται με τα απλά πράγματα της ζωής;

 

Τους χάιδεψα στοργικά τα μαλλιά, για να μάθουν να σέβονται τους γύρω τους;

 

Ή είμαι συνέχεια κολλημένη σε μια οθόνη (πάλι συμπληρώστε ότι θέλετε), και μετά περιμένω να μην κάνουν το ίδιο;

 

Ή μου μιλάνε και απαντάω βιαστικά επειδή το μυαλό μου είναι στις δικές μου δουλειές και περιμένω να μου πουν που βρίσκονταν χθες το βράδυ σαν έφηβοι;

 

Ή μου μιλάνε και τα κοιτάω σα να είναι διάφανα και δυσανασχετώ που με ξαναρωτάνε τα ίδια πράγματα, αλλά περιμένω αύριο να με ακούν όταν τους ζητάω κάτι;

 

Δεν τα γράφω αυτά για να δημιουργήσω τύψεις ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν. Απλά θέλω να μας υπενθυμίσω ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την ζούμε όσο πιο κοντά στους αγαπημένους μας μπορούμε. Η μέση οδός είναι πάντα η καλύτερη. Χρειαζόμαστε χρόνο για την δουλειά μας, θέλουμε χρόνο για τον εαυτό μας αλλά πρέπει να αφιερώνουμε και πραγματικό χρόνο σε αυτούς που αγαπάμε.

 

Ας μείνουν μερικές υποχρεώσεις πίσω. Άλλωστε, αν αύριο φεύγαμε από αυτή τη ζωή τι θα μας στενοχωρούσε περισσότερο; Που δεν δώσαμε σήμερα ένα ρουφηχτό φιλί στα παιδιά μας (ή τον άντρα μας) ή που δεν απαντήσαμε σε μερικά «επείγοντα» emails;