Πόσα παιδιά έχετε; (05/02/2020)
«Ένα ίσον κανένα», «Ε, εντάξει με ένα παιδί πόσο δύσκολα να είναι πια;», «Δύο παιδιά, μια χαρά, τί να πούμε κι εμείς;», «Έλα μωρέ, όταν έχεις πολλά παιδιά, βοηθάνε και τα μεγαλύτερα, κάτι γίνεται…».
Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποια από τις παραπάνω φράσεις; Πόσες φορές έχετε αισθανθεί ότι με κάτι τέτοιο ο συνομιλητής σας υποβαθμίζει την κούραση, την αγωνία και τις σκέψεις σας σε σχέση με τα παιδιά σας; Πόσο εύκολο είναι κάποιος να σας καταλάβει όταν η πρώτη του αντίδραση είναι μία από αυτές; Μάλλον καθόλου. Ακόμα και οι γονείς που έχουν αντίστοιχο αριθμό παιδιών με εσάς, μπορεί να θεωρούν ότι εκείνοι περνάνε πιο δύσκολα από εσάς, ότι τα δικά τους παιδιά έχουν μεγαλύτερες ανάγκες, πιο πολλές απαιτήσεις, πιο ακατάστατο ύπνο… Και η αλήθεια είναι, ότι το μόνο που χρειάζεστε είναι κάποιον να σας ακούσει και όχι κάποιον που θα σας υποδείξει πόσο εύκολα είναι τα πράγματα στην οικογένειά σας και εσείς δεν το βλέπετε.
Δεν υπάρχει ιδανικός αριθμός παιδιών για να είναι μία οικογένεια τόσο χαρούμενη και χαλαρή όπως στις διαφημίσεις. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν οικογένειες όπως στις διαφημίσεις. Υπάρχουν σπίτια που είναι συχνά σε αναστάτωση κι έχουν ένα παιδί, και άλλα που έχουν πολύ περισσότερα και επικρατεί μια υπέροχη ηρεμία, αλλά και το αντίθετο. Το πώς συμβαίνουν όλα αυτά, έχει σίγουρα να κάνει με το πως είμαστε εμείς ως γονείς. Το αν είμαστε σε μια χαρούμενη διάθεση, αν η υπομονή μας είναι σε καλά επίπεδα τη στιγμή που θα χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσουμε, αν είχαμε μια καλή μέρα στη δουλειά, αν προλάβαμε να φτιάξουμε το μεσημεριανό στην ώρα του, αν κοιμηθήκαμε αρκετά και τόσα άλλα! Όταν η κακή μας διάθεση συμπίπτει με την κακή μέρα του παιδιού μας, τότε σίγουρα αυτός ο συνδυασμός, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγήσει σε σύγκρουση.
Αντικειμενικά μιλώντας, τα ζευγάρια με ένα παιδί, αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο σε εκείνο. Από τη μία μεριά, το παιδί ζητάει την συντροφιά ενός ακόμα ατόμου στο παιχνίδι και από την άλλη οι γονείς συχνά νιώθουν την υποχρέωση να ξανακάτσουν στο πάτωμα και να ξαναπαίξουν με τα τουβλάκια για όγδοη φορά μέσα στην ίδια μέρα γιατί «το καημένο είναι μόνο του». Αυτή είναι μια σιωπηλά κοινωνική προσταγή. Ο γονέας που έχει ένα παιδί, πρέπει να αφοσιωθεί πλήρως. Κάτι σαν τιμωρία, επειδή δεν υπάρχουν αδέρφια στο σπίτι. Εκεί είναι που πρέπει να πιστέψετε πραγματικά ότι κανείς δεν σας επιβάλλει πώς θα είστε με το παιδί σας, παρά μόνο ο εαυτός σας. Πολύ απλά, δεν παίζετε για όγδοη φορά με τα τουβλάκια. Ούτε για έβδομη. Παίζετε όσες φορές θέλετε εσείς. Επικοινωνείτε στο παιδί σας ότι βαριέστε. Έτσι ακριβώς. Έχετε δικαίωμα να βαριέστε να παίξετε. Και περνάτε και το μήνυμα ότι έχουν δικαίωμα κι εκείνα να βαρεθούν να παίξουν στο μέλλον και να το πουν χωρίς τύψεις στον φίλο ή τη φίλη τους. Το ότι την ώρα που θα μπορούσατε να παίξετε μαζί του, επιλέγετε να διαβάσετε το βιβλίο σας ή να μιλήσετε στο τηλέφωνο με τη φίλη σας, δεν σημαίνει ότι είστε λιγότερο καλή μητέρα. Σημαίνει ότι είστε και άνθρωπος με ενδιαφέροντα, εκτός από μητέρα.
Στις δε οικογένειες με δύο ή περισσότερα παιδιά, μπορεί να είναι πιο «ελεύθερα» τα πράγματα σε σχέση με το παιχνίδι, αλλά υπάρχει πάντα η ανάγκη να αποδείξουμε ότι μπορούμε όλα να τα προλάβουμε. Τα παιδιά να είναι διαβασμένα, το σπίτι τακτοποιημένο, φαγητό και κέικ απαραιτήτως καθημερινά, σπιτικό δεκατιανό για το σχολείο, πλυμένα και σιδερωμένα ρούχα, στρωμένα κρεβάτια, απλωμένες μπουγάδες και δυο γονείς με πλατιά χαμόγελα έτοιμοι να επιβεβαιώσουν ότι δεν κουράζονται ποτέ, όσα παιδιά και να έχουν. Φυσικά και κουράζεστε. Η μέρα σας είναι πάντα γεμάτη με κάτι, λεπτό δεν υπάρχει ελεύθερο, γιατί η προσπάθειά σας να είστε αντάξιοι των προσδοκιών (ποιανού άραγε;) είναι πάνω από τις δυνατότητές σας. Και η κάθε μέρα αφήνει πάντα πίσω της μια αίσθηση κενού, σαν κάτι να μην ολοκληρώθηκε όπως θα έπρεπε. Η λύση είναι εξίσου απλή με τον γονέα που έχει ένα παιδί. Αφήστε κάτι στην άκρη. Αγοράστε για μία μέρα κουλουράκια από το φούρνο της γειτονιάς για το σχολείο των παιδιών, βάλτε ηλεκτρική κάποια άλλη στιγμή, επιτρέψτε στον εαυτό σας να μην τσεκάρει όλα τα μαθήματα όλων των παιδιών κάθε απόγευμα, πάρτε άδεια από τη δουλειά και πηγαίνετε μια βόλτα αντί να την κρατήσετε για την επίσκεψη στους δασκάλους του σχολείου. Ακόμα καλύτερα, μην κάνετε τίποτα. Απολύτως.
Χρειάζεται δουλειά η απενεχοποίηση. Γιατί τελικά αυτό είναι το θέμα μας και όχι το πόσα παιδιά έχουμε, αν οφείλουμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα, πόσο ποιοτικός είναι ο χρόνος μαζί τους και αν είναι οι πρώτοι μαθητές στο σχολείο. Ποιοτικός είναι και ο χρόνος που θα καταβρέχεστε με το λάστιχο στην αυλή. Μπορεί να μην έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να μην βελτιώνει το λεξιλόγιό τους, έχει όμως πολλή χαρά και γέλιο. Ποιοτικός είναι και ο χρόνος που θα δείτε μαζί μια ταινία, που θα παίξετε μαξιλαροπόλεμο, που απλά θα κοιτάτε το ταβάνι ξαπλωμένοι στο πάτωμα. Και μπορεί να μην γίνουν οι πρώτοι μαθητές, θα γίνουν όμως οι πρώτοι χαμογελαστές (όπου «χαμογελαστές» όσοι έχουν το μεγαλύτερο χαμόγελο)-για να μιλάμε και στη «γλώσσα» τους.