Τελικά είμαι γυναίκα ή μαμά; (08/03/2016)
Δεν θα ήθελα να αναπαράγω όσα διαβάζω κατά καιρούς στο Διαδίκτυο από και για μητέρες που ακολούθησαν την καριέρα τους και για τις υπόλοιπες που έμειναν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους (από επιλογή ή λόγω ανεργίας).
Κάθε ένας από τους 2 τρόπους ζωής έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, τα οποία έχουν ήδη χιλιοειπωθεί και αναλυθεί πριν από εμένα, από άλλες γυναίκες που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους και τις αποφάσεις ζωής τους.
Με αφορμή την σημερινή γιορτή της Γυναίκας, ήθελα να μοιραστώ κάποιες απλές μου σκέψεις. Σαν μητέρα 5 παιδιών, πολλές φορές ξεχνάω ότι είμαι και γυναίκα. Όχι επειδή προσφέρομαι με ανιδιοτέλεια στα παιδιά μου και θεωρώ αυτό τον ρόλο μου σημαντικότερο από την γυναικεία φύση μου, αλλά επειδή πολύ απλά δεν προλαβαίνω να σκεφτώ ότι υπάρχω έξω από τα παιδιά μου.
Πολλές φορές όμως με πιάνουν κρίσεις προσωπικότητας και τότε παίρνω γενναίες αποφάσεις, ότι θα αρχίσω να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου, θα κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, δεν πειράζει να λείπω περισσότερες ώρες από το σπίτι λόγω δουλειάς- άλλωστε αν τα παιδιά δουν λίγη τηλεόραση παραπάνω ούτε θα παρατηρήσουν την απουσία μου και άλλα παρόμοια.
Όμως στο τέλος της ημέρας- και αφού έχω απλώσει για λίγο τα πόδια μου με ησυχία (παίζει ρόλο αυτό!), όταν περνάω από τα κρεβάτια τους για να τα σκεπάσω, σκέφτομαι πώς κάθε ώρα που φεύγει μεγαλώνουν και αλλάζουν, και αναρωτιέμαι πότε πέρασαν 7 χρόνια από την γέννηση της πρώτης κόρης μας, ακόμα νομίζω πώς ακούω την κόρνα του αυτοκινήτου που πάταγε συνέχεια ο αγχωμένος άνδρας μου, για να φτάσουμε γρήγορα στο μαιευτήριο και να γεννήσω 10 ώρες μετά 
Και τότε σκέφτομαι πώς όλα μπορούν να γίνουν πιο μετά, εκτός από τον χρόνο που δεν γυρίζει πίσω. Αν δεν είμαι δίπλα τους να τα χαρώ (και να εκνευριστώ, μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό) τώρα, αύριο δεν θα είναι πια παιδιά. Η καριέρα μου μπορεί να περιμένει, ας κάνω όσα προλάβω και όσα μπορώ. Άλλωστε δεν μας λείπει και τίποτα σημαντικό. Την υγεία μας την έχουμε, μια στέγη μας σκεπάζει, μπορούμε και απολαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις την ζωή!
Με την καριέρα, μπορείς πάντα να ξαναρχίσεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά δεν θα είσαι πάντα δίπλα σε κάποιους που σε λατρεύουν και που εξαρτώνται από εσένα και που σε θαυμάζουν και που σου θυμίζουν παιχνίδια και τραγούδια που ήξερες μικρός.
Δεν λέω να σταματήσουμε να δουλεύουμε, αλλά προσοχή στο μέτρο και προσοχή στα παράπονα των παιδιών μας. Αν ακούμε πολύ συχνά «δεν παίζεις ποτέ μαζί μου μαμά», τότε ίσως είναι η ώρα να αφήσουμε λίγο την γυναίκα και να θυμηθούμε τη μαμά που έχουμε την ευλογία να είμαστε!
Χρόνια πολλά γυναίκα, μαμά, κορίτσι, κόρη, σύζυγε!
Νατάσα